רוני שלו روني شاليف Roni Shalev
בילדותי בכי התפרש כמעשה מגונה, אך למרות זאת הזלתי דמעות על בסיס די קבוע. אחרי 8 שנים בעיר, יבשו דמעותיי. כנראה שלמדתי איך לא לסכן את עצמי. אז אני חזקה ומוגנת, אך לצערי כבר לא כל כך מרגישה. המרחב העירוני הוא זה שמספק לנו שפע של צבעים וחוויות, ועם זאת, גם קשיים והתמודדויות. הקצב המהיר מחייב אותנו לפתח חומות הגנה שיעזרו לנו להציג כלפי חוץ את הגרסה המשופרת ביותר של עצמנו. לפעמים גם על חשבון האותנטיות.
في طفولتي، كان البكاء يعتبر عملًا مشينًا، ولكنني على الرغم من ذلك، كنت أبكي باستمرار. بعد 8 سنوات في المدينة، جفّت دموعي. يبدو أنّني تعلّمت ألّا أعرّض نفسي للخطر. أنا إذًا قوية ومحمية، ولكنني للأسف لم أعد أشعر كالسابق. الحيز الحضريّ في المدينة هو ما يتيح لنا وفرة من الألوان والتجارب، ومعها صعوبات وتحديات علينا مواجهتها. الوتيرة السريعة تلزمنا ببناء أسوار حماية تقينا وتساعدنا على إبراز النسخة المحسّنة عن ذواتنا. أحيانًا على حساب الصدق والحقيقة.
Do Not Cry
In my childhood crying was interpreted as an obscene act, but nonetheless I would shed tears on a regular basis.
After 8 years in the city, my tears have all dried up. Apparently, I have learned how to take care of myself. So, I'm strong and protected, but unfortunately, I no longer feel that way. The urban space provides us with an abundance of colors and experiences, and yet, also difficulties and struggles. The fast of the city pace requires us to develop protective walls that will help us outwardly present the most improved version of ourselves. Sometimes, even at the expense of authenticity.
